کد مطلب:149837 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:244
دعای روز ولادت حسین
از شیخ توسی، اعلی الله مقامه، در كتاب مصباح نقل شده كه فرموده اند: در روز سوم ماه مبارك شعبان، جناب حسین بن علی، علیه السلام، متولد شد و توقیع شریف به سوی قاسم بن علای همدانی، وكیل حضرت امام حسن عسگری، علیه السلام، بیرون آمد كه مولای ما حسین، علیه السلام، روز پنج شنبه سوم شعبان متولد شد، پس آن روز را روزه بگیرید و این دعا را در آن روز بخوان:
اللهم انی اسألك بحق المولود فی هذا الیوم الموعود بشهادته قبل استهلاله و ولادته بكته السماء و من فیها و الارض و من علیها، و لما یطا لابتیها قتیل العبرة و سید الاسرة الممدود بالنصرة یوم الكرة المعوض من قتله ان الائمة من نسله و
الشفاء فی تربته و الفوز معه أوبته و الاوصیاء من عترته بعد قائمهم و غیبته حتی یذركوا الاوتار و یثاروا و یرضوا الجبار و یكونوا خیر أنصار صلی الله علیهم مع اختلاف اللیل و النهار...؛
بار خدایا من جدا از تو درخواست می كنم به حق مولود امروز كه پیش از چشم به دنیا گشودنش و قبل از ولادتش خبر شهادتش داده شد و آسمان و آسمانیان و زمین و زمینیان بر او گریه كرد و حال آنكه هنوز قدم به عرصه ی دو ریگزار در مدینه نگذاشته بود و راه نمی رفت، كشته ی اشك روان و آقای طایفه یا بزرگ عالم، مدد شده با وعده ی پیروزی در روز ظهور دولت اسلام، آنكه به جای شهادتش خداوند، امامان و پیشوایان را از نسل او قرار داد و شفا را تربتش مقرر داشت و فوز و رستگاری با او در روز بازگشت مجددش - در رجعت - و بازگشت اوصیا و جانشینان از عترت او بعد از امام زمان و غیبت او خواهد بود تا انتقامها كشتند و خونها را بگیرند و خدای جبار را خشنود سازند و بهترین یاوران دین خدا باشند. درود بر آنان همراه رفت و آمد شب و روز....
كلمات زیبای حضرت عسگری، علیه السلام، را در این دعای شریف، سیمای زیبا و پرشكوه امام حسین، علیه السلام، را جلوه می دهد و نكاتی كه از این جملات، استفاده می شود از این قرار است:
1 - پیش از ولادت و قبل از آنكه پا به دایره وجوه بگذارد، وعده ی شهادتش را دادند، هنوز چشم به دنیا نگشوده بود كه خبر شهادتش از
جهان بالا و عالم غیب مطرح گردید، و اعضای خانواده وی از این جریان اطلاع پیدا كردند.
2 - هنوز به راه نیفتاده بود و قدوم مباركش به دو ریگزار دو طرف مدینه نرسیده بود كه آسمانها و اهل آن و زمین و اهل آن در سوگ او گریه كرده و اظهار درد و رنج و الم نمودند.
آری، تازه ولادت یافته بود كه خبر شهادتش دهان به دهان می گشت و فرشتگان عالم بالا برای تبریك و تسلیت می آمدند.
3 - او كشته ی اشك است؛ نام و ذكر مصایب او موجب گریه می باشد. و در روایتی از خود آن حضرت نقل شده است كه أنا قتیل العبرة لایذكرنی مؤمن الابكی؛ من كشته گریه ام، هیچ مؤمنی یاد من نمی كند جز اینكه گریان خواهد گردید.
و این مطلب از خصوصیات و امتیازات امام حسین، علیه السلام، است و برای دیگری نیست؛ خدای تعالی این اثر را برای نام امام حسین و یاد او قرار داده كه گریه آور می باشد و حتی امامان معصوم دیگر نیز این چنین نیستند. عواطف پاك و احساسات لطیف علاقه مندان به اهل بیت، با استماع نام حسین متأثر و جریحه دار می گردد.
4 - امام حسین سید طایفه و آقای مردم است، مردم مسلمان خصوصا شیعیان آل علی، بهترین آقا، پیشوا و بزرگ را دارند و او امام حسین، علیه السلام، است؛ خلاصه او آقای قبیله یا بزرگ دنیاست.
5 - بزرگواری كه در روز رجعت، ظفر و نصرت پایدار خواهد یافت؛ روزی كه ائمه و امام حسین برای مرتبه ی دوم به دنیا بیایند، معلوم می شود كه چه شوكت و جاه و جلالی برای او خواهد بود و چه نصرت و ظفر مستمر و پایداری را خداوند، برای او قرار خواهد داد.
6 - او شهادت را پذیرفت و در عوض این امر عظیم و رسالت خطیر، خداوند، چند چیز به او عطا فرمود:
الف: امامان معصوم، همه از نسل پاك اویند. آن بزرگوار پدر نه امام بزرگوار است و از جمله مهدی آل محمد، علیه السلام، از نسل اوست.
ب: شفا در تربت اوست؛ راستی شگفت انگیز است كه خدا در خاك قبر امام حسین، شفا قرار داده است. حال اگر مقصود شفای دردهای درون و باطنی باشد كه بسیار واضح است، زیرا خاك قبر حسین خاك وفا، صفا، ایثار، گذشت از دنیا، دلدادگی به خدا و نفی ماسوی الله است.
بنابراین اگر كسی به وسیله این معجون الهی، از ذمایم و اخلاق رذیله رها شود و از این داروی شفابخش، برای نجات و رهایی از بدیها و فسادها و كمبودهای اخلاقی، استمداد كند و الهام بگیرد، امری طبیعی است و از مسیر معقول، وارد شده و استفاده كرده است.
ولی از ظاهر عبارات برمی آید كه در تربت امام حسین، شفای امراض جسمانی نیز خواهد بود و در این باب، داستانها و اخباری
رسیده است.
ج: رستگاری و خوشبختی با آن بزرگوار است در روزی كه او و جانشینان از عترت او به دنیا بازگردند كه این بعد از غیبت و قیام قائم آل محمد، علیه السلام، خواهد بود.
در روایتی راجع به شهادت امام حسین و و چیزهایی كه خدا در عوض شهادت به او داده چنین آمده است: محمد بن مسلم گوید: شنیدم امام باقر و امام صادق می فرمودند: تحقیقا خداوند، به جای شهادت امام حسین، امامت را در ذریه ی او و شفا را در تربت او و اجابت دعا را در نزد قبر او قرار داد و ایام زایر امام حسین و رفتن و برگشتن را از عمر او محسوب نخواهد داشت. [1] .
بنابراین در عبارت دعای شریف كه محل بحث است، فوز و رستگاری بزرگ، رجوع به آن بزرگوار در ایام رجعت ذكر شده بود كه در این روایت ذكر نشده و در روایت شریفه دو مطلب آمده كه در عبارت دعا ذكر نشده است؛ یكی اجابت دعا در نزد قبر مطهر امام حسین، علیه السلام، و دیگری ایام سفر زایر امام حسین از عمر او محسوب نخواهد شد. و دو مطلب در هر دو مورد ذكر شده است؛ یكی آنكه امامان از نسل و ذریه ی امام حسین اند و دگری شفا در تربت آن
بزرگوار است. و اگر هر دو عبارت را كنار هم بگذاریم و جمع كنیم، روی هم رفته پنج چیز را خداوند، به عوض شهادت امام حسین، به آن بزرگوار عطا كرده است:
الف: امامت را در نسل او قرار داد.
ب: شفا را در تربت مقدس او مقرر داشت.
ج: دعا را در تحت قبه ی امام حسین و نزد قبر شریفش مستجاب می فرماید.
د: دوران سفر زیارت آن حضرت، به حساب عمر او نمی آید.
ه: فوز و رستگاری در آمدن با آن حضرت و اوصیای او در عالم رجعت است. آن روز دلدادگان امام حسین می آیند و در حركت انتقام گیری از خون حسین، علیه السلام، شركت می كنند و بهترین انصار خواهند بود.
اللهم انی اسألك بحق المولود فی هذا الیوم الموعود بشهادته قبل استهلاله و ولادته بكته السماء و من فیها و الارض و من علیها، و لما یطا لابتیها قتیل العبرة و سید الاسرة الممدود بالنصرة یوم الكرة المعوض من قتله ان الائمة من نسله و
الشفاء فی تربته و الفوز معه أوبته و الاوصیاء من عترته بعد قائمهم و غیبته حتی یذركوا الاوتار و یثاروا و یرضوا الجبار و یكونوا خیر أنصار صلی الله علیهم مع اختلاف اللیل و النهار...؛
بار خدایا من جدا از تو درخواست می كنم به حق مولود امروز كه پیش از چشم به دنیا گشودنش و قبل از ولادتش خبر شهادتش داده شد و آسمان و آسمانیان و زمین و زمینیان بر او گریه كرد و حال آنكه هنوز قدم به عرصه ی دو ریگزار در مدینه نگذاشته بود و راه نمی رفت، كشته ی اشك روان و آقای طایفه یا بزرگ عالم، مدد شده با وعده ی پیروزی در روز ظهور دولت اسلام، آنكه به جای شهادتش خداوند، امامان و پیشوایان را از نسل او قرار داد و شفا را تربتش مقرر داشت و فوز و رستگاری با او در روز بازگشت مجددش - در رجعت - و بازگشت اوصیا و جانشینان از عترت او بعد از امام زمان و غیبت او خواهد بود تا انتقامها كشتند و خونها را بگیرند و خدای جبار را خشنود سازند و بهترین یاوران دین خدا باشند. درود بر آنان همراه رفت و آمد شب و روز....
كلمات زیبای حضرت عسگری، علیه السلام، را در این دعای شریف، سیمای زیبا و پرشكوه امام حسین، علیه السلام، را جلوه می دهد و نكاتی كه از این جملات، استفاده می شود از این قرار است:
1 - پیش از ولادت و قبل از آنكه پا به دایره وجوه بگذارد، وعده ی شهادتش را دادند، هنوز چشم به دنیا نگشوده بود كه خبر شهادتش از
جهان بالا و عالم غیب مطرح گردید، و اعضای خانواده وی از این جریان اطلاع پیدا كردند.
2 - هنوز به راه نیفتاده بود و قدوم مباركش به دو ریگزار دو طرف مدینه نرسیده بود كه آسمانها و اهل آن و زمین و اهل آن در سوگ او گریه كرده و اظهار درد و رنج و الم نمودند.
آری، تازه ولادت یافته بود كه خبر شهادتش دهان به دهان می گشت و فرشتگان عالم بالا برای تبریك و تسلیت می آمدند.
3 - او كشته ی اشك است؛ نام و ذكر مصایب او موجب گریه می باشد. و در روایتی از خود آن حضرت نقل شده است كه أنا قتیل العبرة لایذكرنی مؤمن الابكی؛ من كشته گریه ام، هیچ مؤمنی یاد من نمی كند جز اینكه گریان خواهد گردید.
و این مطلب از خصوصیات و امتیازات امام حسین، علیه السلام، است و برای دیگری نیست؛ خدای تعالی این اثر را برای نام امام حسین و یاد او قرار داده كه گریه آور می باشد و حتی امامان معصوم دیگر نیز این چنین نیستند. عواطف پاك و احساسات لطیف علاقه مندان به اهل بیت، با استماع نام حسین متأثر و جریحه دار می گردد.
4 - امام حسین سید طایفه و آقای مردم است، مردم مسلمان خصوصا شیعیان آل علی، بهترین آقا، پیشوا و بزرگ را دارند و او امام حسین، علیه السلام، است؛ خلاصه او آقای قبیله یا بزرگ دنیاست.
5 - بزرگواری كه در روز رجعت، ظفر و نصرت پایدار خواهد یافت؛ روزی كه ائمه و امام حسین برای مرتبه ی دوم به دنیا بیایند، معلوم می شود كه چه شوكت و جاه و جلالی برای او خواهد بود و چه نصرت و ظفر مستمر و پایداری را خداوند، برای او قرار خواهد داد.
6 - او شهادت را پذیرفت و در عوض این امر عظیم و رسالت خطیر، خداوند، چند چیز به او عطا فرمود:
الف: امامان معصوم، همه از نسل پاك اویند. آن بزرگوار پدر نه امام بزرگوار است و از جمله مهدی آل محمد، علیه السلام، از نسل اوست.
ب: شفا در تربت اوست؛ راستی شگفت انگیز است كه خدا در خاك قبر امام حسین، شفا قرار داده است. حال اگر مقصود شفای دردهای درون و باطنی باشد كه بسیار واضح است، زیرا خاك قبر حسین خاك وفا، صفا، ایثار، گذشت از دنیا، دلدادگی به خدا و نفی ماسوی الله است.
بنابراین اگر كسی به وسیله این معجون الهی، از ذمایم و اخلاق رذیله رها شود و از این داروی شفابخش، برای نجات و رهایی از بدیها و فسادها و كمبودهای اخلاقی، استمداد كند و الهام بگیرد، امری طبیعی است و از مسیر معقول، وارد شده و استفاده كرده است.
ولی از ظاهر عبارات برمی آید كه در تربت امام حسین، شفای امراض جسمانی نیز خواهد بود و در این باب، داستانها و اخباری
رسیده است.
ج: رستگاری و خوشبختی با آن بزرگوار است در روزی كه او و جانشینان از عترت او به دنیا بازگردند كه این بعد از غیبت و قیام قائم آل محمد، علیه السلام، خواهد بود.
در روایتی راجع به شهادت امام حسین و و چیزهایی كه خدا در عوض شهادت به او داده چنین آمده است: محمد بن مسلم گوید: شنیدم امام باقر و امام صادق می فرمودند: تحقیقا خداوند، به جای شهادت امام حسین، امامت را در ذریه ی او و شفا را در تربت او و اجابت دعا را در نزد قبر او قرار داد و ایام زایر امام حسین و رفتن و برگشتن را از عمر او محسوب نخواهد داشت. [1] .
بنابراین در عبارت دعای شریف كه محل بحث است، فوز و رستگاری بزرگ، رجوع به آن بزرگوار در ایام رجعت ذكر شده بود كه در این روایت ذكر نشده و در روایت شریفه دو مطلب آمده كه در عبارت دعا ذكر نشده است؛ یكی اجابت دعا در نزد قبر مطهر امام حسین، علیه السلام، و دیگری ایام سفر زایر امام حسین از عمر او محسوب نخواهد شد. و دو مطلب در هر دو مورد ذكر شده است؛ یكی آنكه امامان از نسل و ذریه ی امام حسین اند و دگری شفا در تربت آن
بزرگوار است. و اگر هر دو عبارت را كنار هم بگذاریم و جمع كنیم، روی هم رفته پنج چیز را خداوند، به عوض شهادت امام حسین، به آن بزرگوار عطا كرده است:
الف: امامت را در نسل او قرار داد.
ب: شفا را در تربت مقدس او مقرر داشت.
ج: دعا را در تحت قبه ی امام حسین و نزد قبر شریفش مستجاب می فرماید.
د: دوران سفر زیارت آن حضرت، به حساب عمر او نمی آید.
ه: فوز و رستگاری در آمدن با آن حضرت و اوصیای او در عالم رجعت است. آن روز دلدادگان امام حسین می آیند و در حركت انتقام گیری از خون حسین، علیه السلام، شركت می كنند و بهترین انصار خواهند بود.
[1] قمي، حاج شيخ عباس؛ نفس الهموم، ص 22، ابن فهد حلي، احمد؛ عدة الدعي، ص 48، با اندكي تفاوت.